İsimsiz Yıkık Bir Taş Şiiri - Halil Kumcu

Mühürlü sözcükler kül eder sırça köşkümü,
Ardından bir et parçasındaki yangın tutuşur.
Eski bir şarkı, çok uzaklardan vurur gönül dağımı.
Yokluğunla gönül evim siyah zülfünle tel tel olur.

Gönül süzgecinden her seher düşer bu gözyaşı,
Kırılır aynam, aşk şarabıyla gönül meyhanesinde.
Göğsüm sıkışır, kirli duygular birbirine geçer.
Gönül bahri yol bulur, sırça kalbinin içinde.

Gönül kandilim, âlem aynasında param parça.
Kırıldı gönül aynam, içime kıymıklar batıyor.
Yara bere düşlerim, vuslat merhemine muhtaç.
Kafamda ecelin kılıcı, mengeneler sıkıştırıyor.

Kuru bir et parçasına gömdüm uzun emelleri,
Zülfünün sevdası gönlümde, sevgiye vuslat.
Kirli, paslı zindanlarda kalbin anahtarı kayıp,
Başımda kirpiğinin özlemi, kelimelere feryat.

Dilimden dökülenler, kalbinin duvar ilanında,
Bir körün, bir sağıra baktığı gibi bakacağım.
İçine tam orta yerine bir ateş düştüğünde,
Mezarlıkta isimsiz, yıkık bir taş olacağım