İsimsiz Ad Şiiri - Aylin Erdem

Hayattım ben!
Hayat dediğinde,
Ucube bir kâğıda iz düşülmüş
İsimsiz âddan başka neydi ki?

Boşuna akort ettim insanlara kendimi.
Bende ezber ettim,
Kâfi görmediğim ne’m varsa hepsini.
Rivayetimden yansıyan görüntümle,
Hoyratça döküldüm kendi üzerime;
Hâlimle,
Vebalimle,
Yenilgimle,
İhtilâlimle.
Ki ben aylindim!

Aylin!
Kaç kez tekrarlamıştım bu ismi de,
Bir zikir olarak etiketlemişti varlığımı zihnime?

Gözlerime sinen manâyı,
Hangi puslanmış,
Kenarı kırık bir aynanın önünde
Aksettiriyordum meşrebime?
Son bir kelime kadar vedayım her bendime.
Boşlukta kapladığım hacme,
Duyduğum her ses yabancı.
Öylesine muğlâk…
Öylesine acılı…

Ey benim
Beni ben yapan yanım!
Sahiciliğim!
Mevcudiyetim!
Dinle!

Hummalı bir münhaniye benzeyerek,
Varlığıma kıvrılmış yanılsamalarım.
Aşinayken, gafletten nasıl eridiğine Havva kızının,
Kendi ateşinde köze durmuş makamım.
Aynı havayı soluyan nice ömredir kelâmım;
Halimin diliyle,
Emelimin menziliyle.

“Nereden bilebilirdim;
Bir dumanın âh kıvrımında
Koynuna düşeceğimi yine kendimin? ”