Yüklemsiz Kaldı Hepsi Şiiri - Aylin Erdem

Kulakları(n) m çınlıyor, bak!
Varmış bir sesi,
Meğer sessizliğin.
.
.
Kimin, neyin garezidir bilmem.
Astarını yırtıyorum her gecenin.
Aydan daha aydın bir sabaha zuhur eden,
Sessizlik zifirisi,
Diri diri gömdüğü(n) m,
Çehresiz her cesedim.
Zembereği kopuk bir ezgi mi olmalı,
Nefti ömrüme yegâne emanetin?

Kandil ışıkları eşliğinde,
Çokça tutuklanıyorum görüntüme…
Gözlerim bile yeşil bakmıyor, bak!
.
.
Sözlerine harmanlanmış coğrafya çizdim.
Tek solukla içime çekmişken,
İhalesi olmayan mutlulukları,
Mananı sırtlandığım gibi bırakıyorum yere.
Hafifliyorum…
Bir ‘ben’ kalması gerekirken geriye,
Onca benden, ‘biz’ kalıyor.
Sonra utanıyorum…
‘Yanımda durmasından utanıyorum gölgemin! ’

Fırtınanın soğuğundan firar eden gözyaşım haykırıyor, bak!
Umudu çoktan silinmiş yüreğin,
Gelin olmuş cümlelerini.
.
.
Ah o yemyeşil cennetimi,
Ölü kentler üstünde yüzdüren hikâyem!
Kuramadığım cümlelerin sonuna yakıştırdığın ünlemini,
Müspet bir karanlığın yırtmacına tıkasım geliyor.
‘Hayatı hala memleketi kadar yeşil sanıyor’
Hakeza.
Boşluğumda artık sağanak yağmurlar yeşeriyor.

İki iğreti hayatmışız biz, bak!
.
.
O kadar uzakmış ki;
İsmimle ismin,
Hayatımla hayatın arasındaki mesafe.
Bir minyatürün sanatını bozan gölgede bozulurmuş her şey.
Bozdum…
Bozuldum…
Gölgen gölgeme değdi;
Yok oldum!

‘Gözlerin’
‘Gülüşünü astığın bahçen kadardır.’
Neye güldüysem bıraktım;
Yüklemsiz kaldı hepsi…