İsimsiz Şiiri - Zeynep Ekşi

Bir varım,
Üç yok hissediyorum.
Aile yok, iş yok, aşk yok.

Bir tamım,
Üç noksan hissediyorum.
Gelen yok, bakan yok, duyan yok.

Ben varım,
Siz yok hissediyorum.
Koca dünya
Yanımdan geçen yanılsamanız,
Ben varlığımı yokluğumu karıştırıyorum.
Sesleriniz var, elleriniz yok
Sevgim var, seveniniz yok.

Ben noksan,
Siz tam hissediyorum.
Kendim gibi hayalet avına çıkıyorum her akşam şehirin kuytularında.
Dünyada süzülüp, gözükmeyen ruhlar
Ayaklarını yere hiç sürümezler onlar.
Ayak sesleri olmaz, duyamazsınız.
Naifçe süzülürler yeryüzünde.
Sanki birazdan göğe yükselecekler,
Acelesi yoktur
Ne gidecek ailesi
Ne sevdiği işi
Ne de sığınacak aşkı olmayanların.

Koskoca dünya, yalnız hissediyorum.
Hatalı hissediyorum.
Sürekli özürler saçıyorum göğe,
Bu isteksizlikle süzüldüğüm için yeryüzünde.
Sevilmediğim için özür diliyorum her gece.
Kırgınlıklarım için özür diliyorum sizlerden.
Ve yeşilden özür diliyorum,
Severken beni tutamayanlar gibi bende tutamadım onu.

Dünyada bir kuş tüyüyüm ben.
Balkonlarınıza kadar kapatmadıysanız eğer,
Bulursunuz bir gün beni orada.
Bir ağırlığım yok dünyanızda.
Ne aile, ne aş, ne de aşk isterim.
Benim hasretim şefkatle bakan iki çift göz,
Tek yay gibi kıvrılmış dudaklara.
Yalnızlık olacaksa illa bu hikayede,
Yalnız savaşımız mutsuzlukla olsun isterim.
O yay dudaklardan tek bir ok,
Yaralasın isterim mutsuzluğumu.

Bir varım,
Hala üç noksanım.
Aile yok, iş yok, aşk yok.
Ama o yay dudaklar, gözlerinde ufacık yaşlarla
Ve bana hayran tam karşımda,
O anda bir ok.
Bakarsın o zaman ben de değerim yere,
Gülerim sizin süratli dönen dünyanızda.
Bir dudak, bir ok
Çok şeyi değiştirir sizin bu umursamazlığınızda.