Işıkların sönmüş olduğu yerde

kim bilir
hangi limana uğramış seyr ü seferlerin
hangi gönül şehrinin gök katlarını hangi renge boyamış
kim bilir
sonsuzluğun içinde
deniz mavisinin akışkanlığında derinlik arayarak

ve bunun için işte
senin üzerine ışık düşmüyor
karanlıktasın

sardunyalı yolların hafif yosunlu yolculuğu
içinde
sarmaşıkların arasında bin külçe özlem yaşıyorsun
bir kez de benim istikametimin yollarına vur kendini
şubat akşamlarında kar yağarken
görüp göremeyeceğin her ne varsa
sis lambalarıyla virane duygularla geçip de gel
yıkık duvarlarda büyüsün gölgelerin

ve bunun için işte
senin pencerelerine güneş düşmüyor
gecelerdesin

ya da çılgın bir bahara döndüğü vakit
mevsimin gri taşlarla döşeli sokakları
mor karanfillerin boy verdiği bir köşe başında
ışıkların sönmüş olduğu yerde
tıpkı yaşarken
nefes almayı kelimelerden öğrendiğin saatlerde
öğrenirsin yine yanlış dileği tuttuğunu
büyüsü kaybolsa bile geçmişi
yok olmayı öğrenirsin

ve bunun için işte
senin aklına karışık renkli özlemler düşüyor
derbedersin

bitmez tükenmez met cezirler sineni yoklarken
düşlerin dalga uçlarında melisa çiçekleri açarken
hislerin felaketinde yaşanmışken zırdeli fırtınaları
hangi bekleyişlerin ifadesi yağan güz yağmurları
bilmelisin
içinde kurduğun şehirleri
biraz siyah
biraz beyaz
ay ışığı düşerken gecelerine

ve bunun için
kalbinin tam ortasından vurulmuşsun sevda diye
çaresizsin

redfer