Işıklar söner geceye giderim,
Bakarım ki yıldızlar dilek ağacı...
Umut yüklerim her birine,
Sonra susup uykuya yenik düşerim…
Gece olur,ben sana uyanırım,
Rüyalarına yürürüm,
Adımlarım kendinden emin ve sadece sana doğru atılır…
Ben her gece sana gelirim.
Bir dilek olurum senin için yıldızlarda,
Fısıltılarına kulak veririm.
Sana mutluluk getiririm her gece.
Sadece sen,ben ve yıldızlar vardır gecelerde…
Ben her gün sana birikirim…
Gün doğar,gece için erkendir,
Tebessümle açarım gözlerimi gözlerine.
Sonra sen resmin olursun elimde,
Uzunca sustuğum resmin olursun bende.
Baş ucumda seninle uyanırım her yeni güne.
Kah gülüşüm,kah göz yaşım olursun,
Anlam yüklerim gözlerimle sana.
Biraz sen-biraz ben olurum aynı bedende….
Kayıt Tarihi : 5.9.2006 00:05:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Biraz sen-biraz ben olurum aynı bedende….
kayaçiçeği
nazende kaya
Anlam yüklerim gözlerimle sana.
Biraz sen-biraz ben olurum aynı bedende….'
yaşam denilen şey bu olsa gerek; kah gülmek , kah ağlamak..
insan, galiba, yaşamda şeylere anlamalar yükler; onları sever veya sevmez. onları arar veya aramaz. onları özelr veya unutur.
yaşama dair ayrıntıların verildiği bir güzel şiir okudum.
kutlarım.
Her tür yorum, acaba sizde ne gibi izler bırakıyor...
İz bırakıyor mu acaba...
Yoksa biz yorumcular (!) iz bırakacağımızı düşünüp nalıncı keseri gibi kendimize mi yontuyoruz...
Soracaklar bana : Bu yaz tatilde ne yaptın...
Yanıt: Eeee, yorum yaptım :))
Garip yanı, duygularınızı böylesine yakalamışken, sanki bir acı kahvemi içmeye gelmişsiniz de tüm bu yorumları sohbet edercesine yapıyor ve bir süreliğine kendi alanınızda sizi konuk ediyor gibi hissediyorum...
Bu duyguyu bana nasıl eklediğinizi çözdüm: İçtenliğiniz, tabii ki yazılarınızdaki içtenliğiniz,bu duyguyu yaratan...
Ve işte yine: Işıklar Söner Geceye Giderim...
Dize dize incele diyor şeytan... Şeytanın da hiç işi yok... Giriveriyor insanın içine, durduk yerde...
Şeytan kötü bilinir...
Bilir misiniz bilmem... Şeytana, Havva ile Adem'e o yasak meyveyi yedirme dürtüsünü içlerine düşürmeden önce 'iblis' denirmiş... Kutsal Kitap'ta da bazı ayetlerde 'iblis' olarak geçer... İnsanın yaradılışından önceki döneme işaret eden ayetlerde...
Şeytan 'iblis' iken yani daha Adem ile Havva yani 'insan ' yaratılmamışken, iyi bildiğimiz melekler 'insan' ın yaratılmasına karşı çıkmışlar...Ondan sonra da Tanrı insanları meleklerden üstün kılmış... Meleklerin insanın önünde secde etmesini istemiş... Oysa hep yanlış olarak ve hâlâ, meleklerin insandan üstün olduğu düşünülür.
Bu durumda İslam felsefesine göre insan,Tanrı'dan sonraki en değerli varlıktır... Tanrı'nın suretini taşır...
(İblis'e başka bir yorumda devam edeceğim... Çok doluyum... Mitoloji, mistisizm, din felsefesi, siyaset felsefesi... vesaire gibi ilgi alanlarım var ki kendimi durdurmam mümkün değil.. Ama burada kesip yazınızla bağdaştırmam gereken bir nokta yakaladım.)
İnsan Tanrıdan sonraki en değerli varlıksa ve Tanrı suretinde ise, Tanrı'nın ruhunu taşımaktadır...
'Tanrı'nın ruhunu taşıyan insandır' önermesini haklı çıkaracak bulgular var şiirinizde...
( Sadece felsefi olarak baktığınızı umuyorum... Çünkü bir dinin propagandasını yapacak kadar inancım yok benim :)
Şiirinizde geceye gidiyorsunuz... Yani karanlık... Yani bilinmezlik, seçilmezlik... Yani 'Tanrı' kavramı gibi bir şey...
Gözünüzle gördüğünüz tek şey 'yıldızlar'... Kanıtlanabiliyorlar çünkü görüyorsunuz... Yani 'insan'...
Mecazi bir durumda gerçeği yakalıyorsunuz...
Ve işte o gerçeklere yüklüyorsunuz umudunuzu...
Ama her ne oluyorsa, yine bu gerçeği başka bir bilinmezin içine ' rüya' alemine taşıyorsunuz.
Birinci dörtlükte gerçeği tam yakalamışken , ikinci dörtlükte yine bir mecaza taşıyorsunuz o gerçeği...
'Ben her gece sana gelirim' derken, yine bilinmeyen bir dünyaya soktuğunuz kendi gerçeğiniz var... Rüyalarınızda yaşıyorsunuz ne yaşıyorsanız...
Nihayet dördüncü kısımda gözlerinizi aralıyor va bilinmezden kurtarıyorsunuz kendinizi...Halinizden memnunsunuz... Rüyalarda buluştuğunuz sevgili memnun etmiş ki sizi, tebessümle uyanıyorsunuz.
Gerçeklerden kaçar gibi bir haliniz var burada...
Aslında, bu şiirinizle ' ben seni her an düşünür, her an yaşarım... rüyalarımda bile sen varsın ' demek istiyorsunuz... Evet çıplak gözle bakınca böyle gerçekten de...
Şiirin gerçekten kaçmayıp, rüyaya,bilinmeze sığınmadığınız tek bölümü son bölüm...
Son bölümde Tanrı çıktı aradan... Bilinmezlik kayboldu... Salt gerçekler var ortada...
Güldünüz ...
Ağladınız...
Ve işte o en kutsal 'an'ı yaşadınız...
Bedeninizi fark ettiniz...
Bedeninizdeki siz ve diğer gerçeğiniz...
Şiirin sonunda Tanrı'nın yüzünü kara çıkartmadınız...
Rüyada kalsaydı bunlar, Tanrı üzülecekti.
Çünkü, Tanrı bir çok vasfını insanoğluna yükledi...
Siz bedeninize dokunmasaydınız, Tanrı da dokunma yetisinden yoksun kalacaktı...
Dünyaya bu yüzden getirilmişiz...
Dokunmak... İster kendi bedenine, ister bir başkasının bedenine, dokunmak demek, ölümlü can a ölümsüzlük katmak demek...
Şiirinizi çok sevdim... Benim beynimi kurcaladığı için. İnsana, can a, dokunmaya olan inancımı kuvvetlendirdiği için...
Dokunuyorum yüreğinize, parmak uçlarıma en koşulsuz sevgiyi yükleyerek, hiç bir çıkar gütmeden, karşılığını beklemeden...
Tüm evrene yayılıyor bu... Işık hızıyla yazıya dönüşüyor sonra... Bu bir gerçek... Tuşlara bastıkça, parmak uçlarımdaki titreşim ekranda apaçık karşımda...
İnsan, en değerli varlık Tanrı dan sonra...
İnsan da yaratıyor...
Şiirleriniz bu yüzden var..
Yazılarınız da bu yüzden...
Yaratma gücünüzü seviyorum...
Sevgiyle.
Her yıldız bir ''DİLEK'' tir tutsakda tutamasakda...
TÜM YORUMLAR (7)