Işığı Ödünç Aylar Şiiri - Ahmet Ihsan Arac

Güneşin zamanı küsufa durdu. Işığı ödünç aylar düştü pencereme. Bir de titrek kümeli yıldızlar. Sessizlik senfonisinde bağnaz uğultular çınlar kulaklarımda. Karanlık pişdarları arsız yarasaların sonar atıkları, bağnaz uğultular...

Gün ya da gece, biri tek diğeri çift hece. Tıpkı hak ve batıldaki gibi. Güneşin battığı yerde hikayeler doğar düzmece; karanlık soslu hikayeler... Işıklı böcekler parlar fırsat karanlıklarda, gecenin bağrına sığıntı. Parlarlar güneşten çalıntı rollerde...

Fırıldak dünya dönerken bir sana yazar bir bana. Bir güne bakar bütün gece. Kıt aklımda üç hece, ADALET.

Karanlık gittiği için güneş gelmez, nerden bilsin karanlık kulları? Bilmez. Güneşin doğuşuyla boğulur karanlıklar ve yerle yeksan olur karanlık krallıklar. Işıklı ellerde belirir üç hece, İNTİZAR

Yok olurken fecirlerde karanlık krallıklar. Kaybolur adavetler dağıtılan adaletlerde...