İşgal Şiiri - Özkan Büyükburçoğlu

Önce sözlerden başladı işgal
Sonra parmaklarımıza
Ellerimiz kollarımıza
Sinsice girdiler omuz altımıza
Sonra prangaları mahmuz gibi kullandılar
Gâh uçurum kenarı
Gâh yağmurları kovalattılar.

Saçımızdan sakalımızdan teli,
Bıyığımızdaki gülüşü söktüler
Mütebessim yüzümüze maske taktılar
Aynaya miras kaldı heykel
Suya miras kaldı gözyaşı

Önce sözlerden başladı işgal
Sonra dilimiz dudağımız kurudu
Şakaklarımıza giden elimizi aldılar
Gün yanığı oldu kollarımız
Katran karası sürüldü gözlerimize
Katran karası yazgımızla
Azgın sarmaşık kolları gibi sardı,
Tüm bedeni çiçek sandığımız.
Ve kuru kütük gibi bedenimiz
Kıraç bozkırlarda tutsak kaldı.

Sarhoşuyduk devrin
Sahte biçimsiz kısır sevgilerin
Makası küt terzilerin diktiği
Bir deli gömleği
Bir aşık mendili
Kan ve ter miras kaldı anne sütünden
İşgal edilmiş bedenimizden.

Sözümüzü özgür kılamadık
Kısrak yelesinden çıkan ıslık gibi
Düşlerimizde büyüttüğümüz çayır çimen
Bir savaş meydanı şimdi
Gül ve diken.
Kaybeden kazanandan mesut
Çamurda büyür tohum
Toprağa gömülür beden.