İs Kokulu Üşümeler Şiiri - Kağan İşçen

sarı günler ertesi azalır
içine leylak gömülü ömür....

içimde parçalanan şiiri bi gözden geçir
bu dünya keşmekeş
öylesine sıradan bir gün
toplanayım kirpiklerinde...

bir güz ikindisi
gün kovalamakla meşhur çocukluğum
ömrün üstünden atlasam
hiç yorulmadan
bir yabancın olsun olur muyum...

sanki saatler yetti
is kokulu üşümeler
pazar sıkıntıları
mevsim döngüleri hep aynı
seni içime hohladım
buğusunda adın gizli
sanki buydu tüm imla
imzasız gitmek bu olsa gerek
bir ben yetmedim bir sen...

uzak iklimlerde çılgınsı bu kış
yakın ağaçlar da yaprak döktü
eşitledik özlemeyi...

ellerin ayrı bir varlık gibi
yokluğunda...

kentler ajandamda
sokak sokak içime çekeceğim yalnızlığın ortasını...

sus pus güneşin batışıyla oyalandı
evlerin gözüne girmeye çalışarak
yağmurun sesine sığındı
ağacın çıplaklığına/ömrün gelip geçişine sığındı
hiçbir ismi yakıştıramadı kendine
yabancı olmaya sığındı/sığmadı içine dünya...

ben şarkılara göz koyuyorum
sen kulak ver
aç gözlüsü ben olayım bu ıssızlığın...

öncesiz ve sonrasız hep şimdide
ben ve öteki...saatler geçmiyor şekil değiştiriyorlar sanki
her şey bir şekil değişikliği
aynı kalan hep ben ve ötekinin yalnızlığı...