Irgat Kadın Şiiri - Mehmet Çobanoğlu

Ben o ben değilim artık
Bedenim delik deşik
Ha öldüm ha ölecek
Sana çiçek vermeden
Bu beden bu can,bu kalp
Bu dünyadan asla göçmeyecek
Emektar,ırgat kadın!

Belki bu son gelişim,
Belki son gülüşüm olacak.
Ama bu can bu yürek
Sana çiçek vermeden
Senin ellerini tutmadan
Gözlerim gözlerine bakmadan
Bu dünyadan göçmeyeceğim
Irgat kadın,köylü kadın!

Öpülesi o hünerli ellerin
El tarlasında nasırlar tutu
O eller o nazik eller
Yorgun argın,nasır nasır
Kavramış orak,tırmık,tırpan
O eller o nazik bilekler yılgın
Ah çeken bir yürek var sende
Kavruk tenin,benzin kararmış
Param parça o dudakların
O taze beden sende harap,yıkık
Emektar kadın,ırgat kadın
Bakışların hep kalbimde
Öyle kalakaldı duruyor hâlen

Mezar bu fabrika bu urba kefen
Soyulmuş,dövülmüş,itilmişim
Esir düşmüşüm ırgat kadın
Boşa işlemiş zaman,boşa geçmiş ömür
Saat o saat değil,dakika o dakika
Ben o ben değilim artık emekçi kadın

Bankalar kurulmuş,sermaye çoğalmış
Patronlar vurguncu,ağalar hırsız
Polis.jandarma.bekçi kırbaçlı
Emir ferman gelmiş Ankara’dan
Kelepçeli şu ellerim
Darmadağın gecelerim
Ve kurulu şimdi o darağacım
Söz anne ben ölmeyeceğim
Şu kavgada yılmayacağim
Dik dünyayi tırmanarak
Sana geleceğim koşarak
Toplayacağım kır çiçekleriyle
Irgat kadın,emekçi kadın
Benim annem
Eğer gelmesem,ölürsem bir gün
O soğuk ölüm
Bana haram olsun anne

17.09.1977
Afyon