Irgat Şiiri - Hüseyin Ozan Öztürk

Sırtı çıplak,karnı aç,elinde kazma mı ne,
Yalınayak gidiyor,zavallıcık işine...
Dul mu,öksüz mü dersin,yoksul mu,kocasız mı;
Tarlasını sel almış,evsiz mi,bacasız mı.

Çalışır yaz boyunca,döker buram buram ter,
Kazandığı para ne,eve varmadan biter.
Evet bunun sonrası,yine gurbet,yine iş,
Bir boğaz tokluğuna,ömür boyunca çalış.

Ev mi? güldürme beni,ya bir kondu,ya çadır,
Yatakları kış boyu yağmurun altındadır.
Yarı çıplak,yarı aç,ana-oğul ve karı;
Ölümün pençesinde getirirler baharı.

Bahar gelir,ve lakin onun yok bir çiçeği,
Küçücük tarlasıda,bir ekip biçeceği,
Yine ırgat sürünür,onun bunun tarlası.
Ezelden böyle gelmiş,değişmeyen yasası.