Irgat Şiiri - Elife Ergan

Gecenin sesiydi sessizlik
Sisler arasında sonsuza doğru, yerinde kımıltısız yatan
Yeni yeni zifirisi kaybolan
Morcivert menekşe kokusu sarmalında şafaklar açar

Yarına canlı,
Ölümün göğsüne bastığını fark etmeden
Kalbinde hüzün vardı
Sesinde buğulu öfke

Hizbe kerpiç damın, bağrı yanık kavruk çocuğuydu
Yangın yeri bağrında harman kurulan
İçin için ılgın ılgın esen rüzgârı ırmaktan
Yosun tutmaz bar bağlıyor

Fukara yetiştiren, kuru soğana mahkûm
Erdemiyle direnen
İkinci öfkesi kırık olsaydı,
Bileği büker iyidir

Cengâver, karasıyla saçı sakalı yeni bıyığı terler
Irgat doğmuş
Doğuran dünya omuzlu
Güneşe bakışı çakmak çakmak büyülü

Senmişsin ağaların kapısında uşağı, marabası
Ol derler hoşuna gider
İlk kez traktörün başında
Otun ovanın çayır çimenin

Bakir toprağa verildi işçisi hamalı uşağı
Karın tokluğuna,
Ne çok sevinmişti
Önce biraz zor gelecek olan yarınlarında

Yavuklusu sol koluna süzüldü lacileri fiyakalı beyaz güvercin
Elbisesi hala ceketiyle kolunda
Ne kadar çok açlığa boyun eğmek zorunda kaldı
İçindeki ateşi öteye iterek

Karnı doyuyor üstüne etli ekmek
Tatlı tatlı rüyalar görüyor
Ki merhaba diyen ay ışığı
Farkında olmadan musmutlu çocuklar gibi

Sevdi ay ışığı geceler
Gariplere ay dede veriyor umut ışıkları
Eğildi ay dedenin kulağına
Kapatıp açan nasılsın iki gözüm der gibi

Başını eğdi,
Çaresizliğin ayak seslerine çevirdi
Gözlerinden yaşlar süzüldü mahzunca
Birden baktı anlar gibi tekrar sessizce

Sapın samanın içinde uyuyan insan kalmalıydı
Acının ölüm sessizliğinin
Siren sesiyle irkilen
Gizlice ocağı sönen hanelerin