İrfan Gürkan Çelebi Şiirleri - Şair İrfa ...

Senin için, saza düşkün dediler…
Sözün bilmez, canın yakar dediler…
Acı verir, çeker gider dediler…
Güzelliği, gelir geçer dediler…
Senin için, daha neler dediler…

En çok ayrılık şiirlerini severdin,
Yüzüme karşı okurdun onları.
Bir idam mahkûmunun, kesinleşmiş cezasının, yüzüne karşı okunması gibi.
Okurdun yüzüme karşı onları!
Sonra sokulup tenime, yastığımıza doğru sürüklerdin beni.
Yatağımıza doğru değil,

Bir kuş uçuyor,
Bir çiçek dalından kopuyor,
Bir çakıl taşı denizde sekiyor,
Dut ağacı meyvelerini döküyor,
Toprak yol, tozu dumana katıyor,
Tahta kapı, sövesinden kopayazıyor.

Çaresizlik, taşa çevirir önce…
Alışırım sanırsın, güler ardından.
Baharken mevsimin, kışa dönünce…
Baş ederim sanırsın, güler ardından.

Sağlam ayaklara, sızı dolunca…

Gidişin acıtmadı beni…
Sensizlik, kimsesizlik değil ki…
Yorgunluktan keyifsizim belki…
Besbelli, tansiyonun düştü sanki…
…
Yalan söylemek, çok zor inan ki!

Kandır beni kandırabildiğin kadar.
Acıt canımı.
Umut ver, ardımdan gül sonra.
Ayrılık şarkıları ezberlettir bana.
Ayrılık plaklarının üzerine düşür gözyaşlarını.
Islat ellerimi kendi gözyaşlarımla.

Halka yaptım dumanından sigaranın
İçinden sana yuvarlanırım diye
Duman çözüldü, ben düştüm
Burnum kanamadı ama yüreğim
Halka yaptı acıdan, çözemiyorum

Ayrılıyorum bu hayattan!
Kimse beni kovmadan gidiyorum.
Nereye gittiğimi bilmeden gidiyorum.
Bir kavşak yok…
Bir yol ayrımında hiç soluklanmayacağım.
Sualsiz gidiyorum.

Vücudum mapus duvarına döndü!
Her çiziği sızısından tanıyorum.
Ömrüm bir yılından daha oldu.
Acısından anlıyorum.

Işığı görüyor musun dedi kadın.
Görmek içinden gelse görecekti.
Bilseydi karanlık bir yüreğin göremeyeceğini…
Ve gönülden görmek istemeyeceğini ışığı.
Bu kadar telaşı olmayacaktı.
Ve kadın bilseydi… soruyu hiç sormayacaktı!