İntihar Çiçeği Şiiri - Melike Melis

Bir zamanlar
Bir intihar çiçeği gibi yaşadım,
hayatın arka sokaklarında,
Yıkılmaya yüz tutmuş
Eski bir otel odasında,
Her gün ölüp ölüp diriliyordum.
Sanki tanrı bana küsmüş,
Beni o otel odasında unutmuş gibiydi.

Hep tutacak bir el,
Bir umut bekledim yarınlara dair,
Köhne pis kokan sokakların acısı
Bir leke gibi yapışmıştı bedenime,
Yüreğim kırıla kırıla,
Her gün biraz daha kanaya kanaya
Yaşam kavgası veriyordum.

İnsanların her darbelerinde,
Acıdan yana,
İçimde birikmiş ne varsa
Dize dize şiirlere kustum,
Her şiirim ölüm kokardı.

Oysaki benim mavi mavi özlemlerim vardı;
hayata dair, sevgiye dair, aşka dair...
Mavi mavi sevmeliydim.
Mavi mavi yazmalıydım.
Tıpkı gözlerim gibi;
Mavi mavi bakmalıydım hayata,
Bütün mavilerimi bir kurşunda vurdular.

Utanıyorum artık insanlardan
Varın gidin insanlar,
Varın gidin işinize
Ben en mavisinden mavi dünyaların insanıyım,
Karartmayın pis ellerinizle dünyamı...