İnsanoğlu İnsan Şiiri - Atila Yalçınkaya

Hazreti Adem le Havva Anadan,
Bu güzel günlere süre gelenim.
İnsanlık şerefini Yüce Mevla’dan,
Bin bir şükür ile alan kul benim.

Hazreti Nur ile Cudi dağına.
Tufandan tufana koşturan benim.
Nefis denen putun, her tuzağına.
Gücüm yettiğince, direnen benim.

Yusuflar misali kör kuyulara,
Oda yetmez gibi ol zindanlara,
Rabbimin izniyle çok makamlara,
Lütufla yükselip şükreden benim.

İrem bağlarının matemi benim,
Tur dağından gelen sesi bilenim.
Hak kimdir,karalar kimin yüzünde
Allahın izniyle bunu çözenim.

Kırk havari ile İsa Misali,
Zekeriya gibi en acı hali,
İnsan olduğumdan her türlü fi’li
Görüpte yaşayan o insan benim,

Hayvan ile yoktur, soyca alakam.
Ben insanım hayvan olamaz atam.
Bedenin dünyadan Miraca atan.
Hakkın Habibine sevdalananım.

Keşke yaşasaydım Resul devrinde,
Bir köle olsaydım onun emrinde,
Ne güzel günlermiş onun devrinde,
Hakkın Habibine inanan benim.

İnsanım âlemde bin bir günahla,
Bir gün iyi isem bin gün hatayla,
İşte yaşıyoruz türlü vartayla.
Tövbe istiğfara yönelen benim.

Sekiz mısra ile ifadem budur.
Tek gerçek Allahın dediği olur.
Ey nankör Atilla kabir zor olur.
Bu bizim duamız. Seslenen benim.