İnsanlar Şiiri - Ruhan Karaelmas

Bu zamana kadar dayandım.
Yüzüme gülene inandım.
Tüm insanları iyi sandım.
İşte sonunda böyle yandım.

Şu sevgimi herkese sattım.
Ben de sevgisiz kaldım battım.
Izdırab şarabından tattım.
İnsanları içimden attım.

Çoğalan derdime dert kattım.
Seller gibi boşluğa aktım.
O ölümü kafama taktım.
Ben kendimi boş yere yaktım.

Onlarla konuşmak istedim.
Ama yanlarına gitmedim.
Toplumun içine girmedim.
Çünkü insanları sevmedim.

İnsanlar benden hep kaçtılar.
Yüreğime yara açtılar.
Üzerime hüzün saçtılar.
Beni içlerinden attılar.

Dünyamı yıkıp kararttılar.
Beni hep yalnız bıraktılar.
İçimi kül gibi yaktılar.
Tüm mutluluğumu kaptılar.

Bunaldım fıçı gibi oldum.
Rengarenk çiçek gibi soldum.
Sevgi çiçeklerini yoldum.,
Dert yolunda avare oldum.

Kadere derdime katlandım.
İnsanlardan her an saklandım.
Hüzün çamuruna saplandım.
Eski demir gibi paslandım.

Tüm hayallerimi yıktılar.
Bu acıma acı kattılar.
Hepsi birazcık saftılar.
Çünkü beni anlamadılar.