İnsandılar onlar Şiiri - Mehmet Necip Özmen

bir TIRın kasasında seksenüç kişiydiler yan yana istiflenmiş
ülkesinden kaçan kaçak başka ülkede kaçak

insandılar onlar sen gibi ben gibi nefes alıyorlardı
bir evdeydiler daha önceki gün
birkaç çocuk yaşlı ana baba ve karı koca kendileri
belki kuru ekmekleri vardı içilecek toprak kokan suları testide
ve esmer
ve sarı
ve kara kuru elleri
çekiyordu kapitalizmin tuzakları renklisinden sinemaskop bir filim
yaşlıydılar
çocuktular
gençtiler
sadece iş değildi istekleri
yaldızlı hayallere yolculuktaydılar kandırılmışlardı şimdi

bir teknede seksen kişi oldular açıklarında Ege’nin
arta kalanı açlıktan aç simsarlardan veballi
gömüldüler yol kenarlarına sessiz sedasız törensiz izsiz
hangi dindendiler hangi ırktan hangi ülkenin insanları
dar edilmişti evleri barkları toprakları ve yurtları
ve kovulmamışlardı yurtlarından
kaçmışlardı aç ve susuz çökmüştü avurtları

insandılar onlar sen gibi ben gibi nefes alıyorlardı
tentesi bile yoktu teknenin su kara gök kara yıldızlara baka baka
kıyıda sefasına yatmış balık restoranından bu yana
bir yakada uzo bir yakada rakı kokularına
eğlentiler naralar kızarmış balık kokuları arasında
bağırsan duyulurdu sanki o kadar açıklarda
bir tek tekneye değildi olan
yaşamları da alabora
sarılı sarılı karanlığında tuzlu suların
toplandılar bir kaç gün kumsallardan kayalıklardan
kader miydi yoklukmuydu onları yurtlarından ayıran
kısmeti iki üç bin dolara bağlı canların feryadını
duyan olmadı

insandılar onlar sen gibi ben gibi nefes alıyorlardı

31 ekim 2007/Denizli