İnsan Ve İnsanlık Üzerine 2

Her sureten insanı; sanman sakın siz insan!
İnsanlık özel nimet, yani Haktan bir ihsan.

İnsan nisyandan alma, müpteladır nisyana!
İhsanları unutup, koşar daim isyana!

Bazı kullar kâmildir, Hak indinde insandır;
Bazılarsa insancık, yani sözde insandır.

İnsan olmak zor iştir, alır bazen kırk yılı;
Bazıların yüz yılda, gelmez başa akılı!

Yoksa içte istidat, adam olmaz bir âdem!
Göçüp gider de arzdan; atmaz hayra tek kadem.

Kimileri bilir de, bilmez gelir gerçeği;
Sırf inadı yüzünden, ters yüz eder merceği.

İlah yapar kimiler; heves ve de hevayı;
İmtihanı unutup, riske atar davayı!

Bir kesim de; diniyle takas eder dünyayı;
Baki cennet var iken, yeğler fani hülyayı.

Kimiler de taşırken; başta onca ak kılı;
Kullanmayı bilemez, onda duran akıl’ı.

Kimi kullar şeytana, ters giydirir külahı;
Ayni zatlar ne yazık; def edemez bir gafı.

Kimileri kibirden, bakmaz asla önüne;
Sınavını kaybeder, kurban olur ününe!

Kimisi de hasettir; haset eder mü’mine!
Ahiret’i kaybeder, kurban olur pis kine.

Kimileri her daim, atar suçu kadere;
Dünya uhra kesiksiz, duçar olur kedere.

Kimilerse münkirdir, inkâr eder Rabbini;
Batıllarla bir tutar, gökten inen Hak dini.

Bazıları ahmaktır, değmez kaale almaya;
Israr eder yanlışta, niyet etmez olmaya!

El-hülasa vel-kelam; uzar gider tarifler;
Fazla söze ne gerek; bilir bunu arifler!

İnsan olmak isteyen; mü’min olmak zorunda;
Budur Hakkın yasası, dünya adlı dar’ında!

Abdullah Toroslu
12.03.2013-İzmir