İnsan ve Hüküm Şiiri - Faruk Kısaca

Bir perde iner her akşamüstü,
Gölgelere karışır insanın yüzü,
Hangi hikâyenin başrolündeyiz,
Kendi ellerimizle yazdığımız süsü?

İnsan, bir bilmece; sırrı derin,
Kimi zalim, kimi mazlum, kimi serin.
Gözleri göklerden yüksek,
Ama ayağı çamurlara serin.

Bir taş atar göle, halkalar büyür,
Bir söz düşer dilden, gönüller söylenir.
Nedir bu kavgalar, bu bitmez arayış,
Kendini bilmeden hükmünü giydirir.

Düşün, ey insan, her nefesin hesap,
Hangi hayalin peşinde bu hızla kanat?
Eğer adaletse kalbinin özü,
Hangi terazide tartılır insanlık terazisi?

Küçük bir çiğ tanesi gibi fanilik,
Bir dokunuşla kayar, silinir gerçek.
Ne varsa özde, o kalır baki,
Maskeler düşer; hüküm sahibi kimdir, tek gerçek.

Ey göğe yükselen kibirli göz,
Ve yere eğilmiş baş, sessiz bir söz…
Unutma, bir gün gelir o nihai hesap,
İnsan, insanla değil, vicdanıyla tartılır mutlak!
Faruk Kısaca