beyaz ölüm şıkırtısında
yaslı duran yastıkları kaldırdım ayaklarımdan
düşünceleri salmak karşılıksız göğe
kanadında uçan güvercine
uçmak ne garip
tek başına sessiz okyanusların diplerinde
bir manastırın kuytusunda
name besteleyen şadırvanın
tepelerken ayaklarında çocukların
bir cami avlusunda
çocuk olmak ne garip
dalarken kumdan çöllerin diplerine
çıkarken aya konuk
bir gezegende dolaşırken senin yokluğun
yoklukta olmak ne garip
acıyla bezenirken gülüşlerin
bir yanda bıraktığın öbür parçan
parçaları alıp göğe savurman
savurdukça var olman
insan olman
insan olmak ne garip
Kayıt Tarihi : 3.4.2007 18:09:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!