İnsan İnsana Şiiri - Yusuf Kenan Çetinkaya

Herkes kendi limanında
denizlerden yorgun dönmüş
koskoca bir yalnızlığı
demirler gibi sularına.
Herkes kendi göğünde
yağmur öncesi bir bulut,
sanki dolu,
sanki şimşeğiyle yakacak gibi
bir başına tüm okyanusu.

Bakma sen mağrur kisvemize,
sahipsiziz
kimsesiz
kimliksiz.
Koca bir taşı yerden aralar gibi
dudaklarımız,
öyle ağır ve zor ki birbirimize sesimiz.

Aslında
bir el uzanımı sevdaların hasreti bu,
kavruk yüreklerin,
ağrısıyla geceleri yatamadığı,
ağladığı
yandığı
ve nihayet,
sesinin yankısında
gövdesini yitirdiği bu.
Biz,kendimiz ettik kendimize,
hangi ot
bir başına büyür ki kırında,
hangi kuş
bir başına dalında.
Yağmurdan kaçarcasına,
ancak kendi gönümüzü kurtardık
ancak kendi esbabımızı,
sonra,
zamanla,
acılar ağrıttı,
gülüşler ağrıttı,
gülüm
biz kaybolduk.

Bizim insana yakın yanımız,
bahçelerin kuş ürküten korkuluğu,
bizim insana yakın yanımız,
hiç uğranmadık bir dağ doruğu,
kıyısız denizlerin gözlerindeki
o koskoca mavi boşluğu.

Geç mi kaldık,
yoksa erken mi çöktü karanlık,
bize hiç benzemiyor bu kalabalık.

Teni tenine değene,
sesi sesine varana,
kavuşmalı insan insana,
yürek bir başına,
daim
yeniktir hayata.