İnsan Şiiri - Halil Kumcu

Bir bilmece gibi kalbi esrarlı,
Bir muamma olarak doğar insan.
Kum saati gibi yüz bin manalı,
Baharsız yazda yaşar çoğu insan.

İlk gençliğin kaygısızlığı eylül,
Bu düğüm ne kul olabilir ne kül.
Can gelir, alın yazısıyla gönül,
Karanlığa bir tünel kazar insan.

Unutulur, hiç var olmamış halde;
Hiçliğin amansız olduğu yerde.
Bu yol, gurbetten başka bir gurbete,
Kimsesizliğe ah vah eder insan.

Tutsaklığın sesi, sonsuz bir boşluk,
Takatsiz titreyen nefeste soluk…
Yitik, belirsiz bir anlam hem donuk,
Aynaların gözünden düşer insan.

Bil ki hayat, ölümün başlangıcı;
Hep önünden geçip gider mezarcı.
Çayırlar habersiz kurur kiracı,
Maziye dönmek için çok geç insan.

Keşke biraz daha yaşasaydım der,
Vakitsiz hasret kokan pencereler.
Gittikçe yalnızlaşır, ömür biter;
Tabuta bakar göç dediğin insan.

Zaman geçer, yol gitgide kısalır;
İdam sehpasından mahkûm bağırır.
Rüya gibi günler zihne dolanır,
Pişman olur ceza gününde insan.

Günün birinde gömülür nihayet;
Bir avuç toprak, mayası maharet.
İlahi bir katre su, bir çiğnem et;
Kemiğe giydirilmiş pıhtı insan.

4 Ekim 2023 / Çarşamba / Ankara