Ingeborg Bachmann Şiirleri - Şair Ingebo ...

Çok anlamlı olabilirdi: tükenmekteyiz,
Gitmek zorundayız, çağrılmadan geliriz.
Ama konuşmak ve anlaşamamak,
Ve bir an bile kavuşamayan ellerimiz,

Yıkmakta bunca şeyi: kalıcı değiliz.

Daha katı günler yolda,yakın
Dönekliğe ayarlanmış zamanlar
Görünür gitgide çevren çizgisinde.
Çekip bağlarsın yakında ayakkabılarını,
Köpekleri avlularına geri kovarsın
Balıkların içi

Kayın ağaçlarıyla uyanıyorum bugünlerde
ve buzdan bir aynanın önünde,
alnıma dökülmüş buğday saçları tarıyorum.

Soluğumla karışarak
köpürüyor süt.

Rondo- sevgi bazen yok olur

sönüşünde gözlerin,
ve sönmüş gözlerine
bakarız sevginin.

Bir ölüyüm ben, dolaşıp duran
artık hiçbir yerde kaydım yok
bilinmiyorum mülki amirin görev yerinde
sayı fazlasıyım altın kentlerde
ve yeşeren taşra yörelerinde

Gidiyoruz, tozlanmış, onca yitirişten
nicedir katılaşmış yüreklerimizle.
Yalnız bizi dinlememeleri değil mesele,
sağırlaşmışlar da üstelik, tozlanmış
inlemeleri duyup yakınamayacak kadar.

Haydi bir geziye çıkalım
Haydi selviler altında
ya da palmiyeler altında
ya da narenciye bahçelerinde
Ucuzlatılmış fiyatlarta gün batımlarını izleyelim
Eşi benzeri olmayan günbatımlarını

Şarkı söylüyoruz,göğsümüzdeki ezgiyi
Orada,hiçbir zaman çıkmadı.
Yalnızca kimileyin bildi biri.
Kimse bizi kalmaya zorlamadı.

İnsan ayrılırken
fırlatmalı şapkasını denize,
içinde yaz boyu topladığı
deniz kabukları
ve gitmeli saçları uçuşarak rüzgârda,
kurduğu sofrayı sevgilisine,

Sorarım anneme akşamları
çan seslerinin ardından gizlice
günleri nasıl yorumlamalıyım
ve nasıl geceye hazırlanayım diye.

Derinlerde yatan tutkum hep