Demirparmaklıkların ötesinde,
Bu devran böyle dönmez gardiyan.
Ne söylersen söyle boşuna,
Beni özgürlük kandıramaz gardiyan.
Müebbet alana gelen yokmuş,
Bir fotoğrafla içlenen çokmuş,
Kimi bir nefeste unutulmuş,
Beni sevda kandıramaz gardiyan.
Bu yerde ayrılık gözyaşı dökmüş,
Kiminin kalbi yerinden sökülmüş,
Onca yangından bir kül sürüklenmiş,
Beni ayrılık kandıramaz gardiyan.
Duydum ki ipler gerilecek gecede,
Son bir yemek soğuyacak ellerimde.
Fırtınalar diner mi sandın içimde?
Beni son söz kandıramaz, gardiyan.
Zincirle bedenimi, ruhum burda değil,
Sözlerim göklere ulaşır yine bil,
Bir gün bu taşlar yerle bir olur elbette,
Beni umut kandıramaz, gardiyan.
Gece soğuk, yalnızlık ince ince ağlar,
Kader her düğümde acıyla bağlar,
Ama gözlerimde bir isyan çağlar,
Beni bu hayat kandıramaz gardiyan.
Kayıt Tarihi : 1.2.2023 03:33:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bir ömür boyu hapis cezasına çarptırılmış olan bu kişi, demir parmaklıkların ardında geçen günlerini, insan ilişkilerinin kayboluşunu ve kendisine dayatılan gerçeklikleri sorgular. Gardiyan, bu hikayede hayatın temsilcisi gibidir; ona özgürlüğün, sevdanın ve kaderin değişmez olduğunu anlatmaya çalışır. Ancak mahkûm, yaşadığı zorlukların ve gördüğü ihanetlerin ardından, bu kavramlara artık inanmamaktadır.
