İnancımın katilisin Şiiri - Mucize Kartal

İnancımı Aldınız, Gidin Artık”

İnsanlara inancım kalmadı,
Dilinizde dua, kalbinizde kin varmış meğer,
Bir selamla başlar gibi görünüp,
Bir mızrapla bitirmişsiniz her dostluğu gizliden.

İnsanlara inancım kalmadı,
Gözümün içine baka baka yalan söylediniz,
Bir gülüşe bin kin sığdırıp
“Ben senin yanındayım” dediniz, ama mezarımın başındaydınız aslında.

Yoruldum!
Samimiyet süsüyle maskelenmiş sahtekârlığınızdan,
Merhamet taklidi yapan zalim ellerinizden,
Bir gün dostum, ertesi gün celladım olan yüzlerinizden.

İnsanlara inancım kalmadı,
Güvendiklerim omzuma değil, sırtıma bastı çıkarken,
Bir derdimi anlatacak oldum,
Derdimle alay eden çakallara yem oldum.

Ne zaman bir yürek gördüm diye sevdiysem,
Taş çıktı içinden…
Ne zaman “bu kez olur” dediysem,
Hayal kırıklıkları içime duvar ördü yeniden.

İnsanlara inancım kalmadı,
Kendimi anlattığım her kelime geri döndü bana suç gibi,
Düşmemi izlediniz, yardım edecek ellerinizi
Sadece alkışlamak için kaldırdınız.

Sustum, çünkü sözüm değersizdi,
Çok konuştum, “çok biliyor” dediniz.
İyilik ettim, “hesabı vardır” dediniz,
Çekildim köşeme, “burnu kalkmış” oldum gözünüzde.

İnsanlara inancım kalmadı,
Çünkü iyilikten anlamaz oldunuz,
Çünkü dostluk sizin için menfaat,
Çünkü sevgi sadece menüdeki bir seçenek gibi hayatınızda.

O yüzden…
Kimseye dert anlatmam artık,
Kimseye içimi açmam,
Bir tebessüm gösteriyorsam, bilin ki içimde fırtına saklıdır.

Sadece kendime döndüm artık,
Kime el uzattıysam yok etti,
Kime yüreğimi açtıysam,
Geldi, oturdu ve kırıp döküp gitti.

İnsanlara inancım kalmadı…
Ve bu en büyük özgürlüğüm belki de.
Artık kimseyi beklemiyorum,
Artık kimseye inanmıyorum…

Artık sadece sessizliğime sarılıyorum geceleri,
Çünkü en azından o yalan söylemiyor

Söz :Azrail