Sen hep kışını yaşadığım hayatın ardından
gözlerinle getirdiğin bir baharla kalbimi araladın...
Belki hala kapımı açmadığımı düşünüyorsun.
Hala direndiğimi, seni yanlızlığınla başbaşa bıraktığımı ve...?
İnan öyle değil!
Sen ikiye bölündün sanki,
Bir mucize gibi.
Biri; kalbimde olan sen,
Biri de; kendini dışarda zanneden sen.
Şimdi düşünüyorum ve soruyorum kendime.
Acaba dışardaki sen kalbimdeki senle birleşecek mi?
Yoksa dışardaki sen kalbimdeki seni geri mi isteyecek?
Acaba isteyecek mi?
İsterse verebilir miyim?
Ama inan bana,
Kalbimdeki sen senin değil,
Benim o.
Bendeki sen senin değil,
İNAN BANA!
-SENİ ÇOK SEVİYORUM-
Kayıt Tarihi : 21.4.2003 16:36:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!