In fin it y Şiiri - Özge Can

Parmak izlerini ortadan kaldırdım filtresizimin.
Karinesi masumiyetlerin içtiği…
Bir dubleye serkeş,
Şişeye adab-ı tüm muaşeretin.
Maksadını öngörsek düşer miydik,
Dibine tiynetin bet?
E ettin, ettiniz, ettiler!
Üç beş parça nihayetinde,
Bir iki de doku…
Ah, lokum be lokum!
Yoktun, yoktunuz, yoktular!
Dokun be dokun!
Atarsınız da sağa sola nara,
Topyekün!
Yoksunuz bi sibobu kadar topun.
Yoksunuz!
Neydi be o öyle!
İki kere de eksiği olabilirdi bir çoğun.
Yeşilçamı kirlettiniz, ulen!
Filtresizime can suyu.
Parladı ani.
Yani…
Bir kilo roman mı ağırdı,
Bir kilo ucuz muydu roman?
Figürandan, mükemmel bir sıçrayışla
Sondu burnun ucuna farkıyla beraber dokunan.
Akıcıydı.
Hı-hı.
Yakıcıydı.
Hu-hu.
Yıkıcıydı.
Tozduman!
Velhasıl kelam,
Parmak izlerini ortadan kaldırdım ağrımın.
Gözdekini kesici, kallavi bir kapsül.
Sarsıldı davam.
Sahte de değildi dengem.
Cereyan etti o an.
Biraz üşündü o kadar.
Ve sondu, belli gibi baştan.