İmkansızlık tünellerinde

öncemiz ve sonramızın bu noktasına,
bir melek heykeli konsun tam ortasına
kanatları açılmış da iki yana, kuştüyü olsun….

bak gene camları kırıyor çocuklar, şimdi kapı zillerini de çalıp kaçacaklar
koşalım peşlerinden, yakalayalım ya da dur biraz, biz olalım o çocuklar
biz olalım o çocuklar, tahta tüfek kadar anarşist ve masum yüreklerimizle
karanfil kokusuz izbelerde, karanfil kokulu sigara gibi tüten nefesimizle
tanınmamış heyecanlar ki benzemez, çarpım cetvelinin yanlış çarpımlarına
ilk ben olayım fena mı, bir merdiven altında dudağını titreten, dudaklarımla.

/bir sıcak denizden esen damlanın, bozkır ortasında çiçek olup açmasıdır/

beraber öğrenelim toz-toprak içinde, ilk alfabesini yaşamın ve aynı siperde
insandan yana ter kokalım, çırılçıplak güneşlerin el değmemiş bekaretinde
sonra aynı denizin sularında ve gökyüzünün mavisinde, açılsın kanatlarımız
kanatlarımız açılsın kuşlar gibi bağımsız, ağzımızda inadına zeytin dalımız
yani böyle gelseydik canımın içi, kaçtığımız bilinmezlerden bu heykelin altına
anlatılmaz zifaf gibi saklanacağımıza, üstü çizili yaşamlara, satır aralarında.

/ve mücadelenin bir yaşam boyu ve güneşe doğru, beraberce yapılmasıdır/

* * *

gün aynası dönerken, gece sırrına,
süslesin resmimiz aynı duvarı, yan yana
düşmeden dağınık saçlarıma, günün son ışıkları….

bak kırdığımız bütün camların yerinde, renk açıyor en coşkulu cam güzelleri
biz bizi yakalayamadık ama, işte aynı koltukta izliyoruz, akşam haberlerini
şimdi ışıklar söner, bir serin yel eser ve açılır perdesi düşünülmemiş düşlerin
düşlerin düşünülmemiş el yazmasıdır, okunmamış romanı gelecek günlerin
gene ilk heyecanlar gibidir, aynı güneşin ışık olup doğması gözlerimizin içine
ve hep ben olayım fena mı, bahar ateşi gibi hasretini terleten, kapı eşiklerinde.

/ama görünmez bir nokta ki çizginin en başında ya da sona doğru bir yerde/

yani sevdiğim, bildiklerindir senin de, yaşama dair ne varsa, benim bildiğim
onun içindir ki gün geldi, adı aşk olan bahçede, balını topladık aynı çiçeklerin
başın omzumdayken, senin adımladığın sokaklara, düşmese de benim gölgem
ne fark eder ki, anlamı sıfırlanmış ayrılığın sözlüklerde, anlatabildim mi bilmem
bilmem anlatabildim mi canımın içi, üstü çizili yaşamların fosforunda parlıyoruz
kimse bir şey anlamıyor, ya biz dersen, neler yaşadığımıza en çok biz şaşıyoruz.

/orada başlayan ve yaşanan her şey, imkansızlık tüneline ışığın yansımasıdır /