Eyyy…
İmkânsız sevdam…
Sen ki, varlığınla bile yasaklanmış bir dua gibisin,
ne dilimden düşersin, ne kalbimden inersin,
ama her nefeste biraz daha kanatırsın içimi.
Uzanmak istesem, aramıza girer uzaklıklar,
dokunmak istesem, ellerimi keser kaderin buzdan duvarları.
Sen orada, ben burada…
Aynı gökyüzünü paylaşsak da
senin yıldızın bana hiç uğramaz,
benim gecem de sana hiç varmaz.
Sen,
mesafelerin ardında saklı bir bahar,
gelmeyeceğini bile bile beklediğim tren,
ne zaman varacağını bilmeden
ışığını izlediğim yıldızsın.
Ve ben,
yüreğini avuçlarımda hissedemeden
ömür harcayan bir seyyah,
gözlerinden bir damla umut bekleyen
bir mahkûm…
Bilir misin,
seninle konuşmak bile sessiz bir yakarış,
gözlerine bakmak, gözlerimin idam fermanı.
Adını anmak, dudaklarımda yakıcı bir Duâ..
Ben ki…
Bütün yolları sana çıkan bir yolcuyum,
her durakta seni soran,
her şehirde yüzünü arayan.
Yorulmuşum belki, ama vazgeçmem,
çünkü imkânsız olsan da
sen, bendeki tek mümkün duygusun.
Ve bil ki…
Bu ömrün sonunda ellerin avuçlarıma değmese de,
sesin kulağımda hiç yankılanmasa da,
ben seni, imkânsızlığın en derin yerinde,
ömrümün en güzel yerinde sevmeye devam edeceğim…
@dsız..
09 Ağustos 2025
Kayıt Tarihi : 9.8.2025 20:19:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!