İmkansız Şiiri - Mehmet Özden Biçer

Beni bende arama, ben sendeyim, sen bende,
Seni bende bulmuşum, kendimi ise sende,
Biz adeta tek ruhuz, iki apayrı tende,
Ne ayrılmamız mümkün, ne vuslata imkan var

Tenin benden uzaktır, ruhun ise yanımda,
Sevdan zehir misali dolaşıyor kanımda,
Keskin bir bıçak gibi saplanmışsın canımda,
Ne çekip atmak mümkün, ne ölmeye imkan var.

Tenler gurbettir ruha, aşk gurbetten dönüştür
Ölmek ile başlar aşk, aşk kendinde ölüştür.
Yarı hayal bir gülüş, yarı gerçek bir düştür.
Ne tam uyanmak mümkün, ne gülmeye imkan var.

Birbirlerine hasret gece ve gündüz gibi
Vuslatları olmayan rıhtım ve deniz gibi
Beni sana bağlayan, ezeldeki giz gibi
Ne çekip gitmek mümkün, ne kalmaya imkan var.

Bedenimde ruhumsun, damarımda kanımsın,
Senle dolu her anım, an içinde anımsın,
Özden derki ey canım, canda gizli canımsın,
Ne yitirmesi mümkün, ne bulmaya imkan var