İmkânsız sevda Şiiri - Behçet Gülenay

aynı yatakta nöbetleşe yatardık kardeşlerimle
annemin eteğine tutunur ağlardım
hep kavganın yarısından sonra kavgaya dahil olurdum
adını bilmediğim bir kız vardı, severdim
gönül bahçemde açan çiçekleri
vermeye az bulurdum, küserdi
dilek kiplerini gelecek zamana çekimlerdim hep
doyuramadım içimdeki yetimi
hayallerim vardı
hâlâ bir resim sayfasının ters yüzünde durur
mavi çizgilerle çiziktirdiğim ülke

büyüdüm
karanlıklar harami doğuruyor sevecek olsam sevgilimi
aynı gün ölüm haberi ulaşır
adresime uğrayan postacı kırlangıçların
sokak lambalarımı söndürüyor kibar fahişeler
kavatlar karanlığı tutuşturuyor
biraz daha kirletmek için dünyayı
ömürleri kısalıyor kuşların
sevgilimi sevmekten yakalanıyorum
sevgiliyi sevmek
onu öpmekten vazgeçmek gibi sancılı…

duymak bir kuş sesini
bunun için bile yeniden sevebilirim dünyayı
ama izmaritlerini atıyorlar içime
yanan bir yağmur bulutu oluyorum
bir yük katarı gibi sessiz
içimdeki raylara kokusunu yayarak
istasyonumdan ayrılıyor sevdiğim kadın adları
sevgilimin gözlerinde yasaklı ülkenin acıları
benimse sırtımda onun yası
güneşi içen turnaların kanatlarına sığınıp
bize atfedilen karanlığın dehşetinden kaçıyoruz

Behçet Gülenay