İmansız Müslümanlar Şiiri - Muammer Gökçay

Seyre dalmış insanlık şaşı bakışlarla;
Sular gibi çağlayan mazlumun gözyaşlarına.
Ne hüsrandır ki kalbler de kalmamış itminan
İslam’a sarılayım derken tul-i emellere takıldı iman

Hani buyurmuştu ya fahri âlem
Zulme sessiz kalamaz Müslümanım diyen
Okuduğu kitapta derki Sani-i Zülcelal
Zalime meyletme sonra yaşarsın hezeyan

Kubbe kubbe yükselen camiler serpilidir Anadolu’da
Yüzlerce ruhsuz ceset dikili mihraplarında
Dillerde kuran, hayallerde servet-i makam
Ahvalinin teviliydi ne adam oldun ne de Müslüman

Yangın var diyene kulak tıkıyor kardeşleri
Benim hırkamda yanmasın biraz git der ileri
Bu ne sefihlik ki her gün dinler aynı ayetleri
Ruhunun hasta kalbine indiremedi Furkan-ı Hakîmi

Duvarlar Mushaf’la süslenince bayağı kaldı gönüller
Gırtlak altına inmezse, şeytana oyuncaktır imanlı gayr-i Müslimler
Heyhat! Müslüman hiç böyle yapmamıştı vefasızlık
Düşmanın kaviliği değil dostun hıyanetiydi bizi yıkan hastalık

Ye’se yer yoktur mefkûremizin haritasında
Ümitlerin tükendiği yerde bir çift el görülür semalarda
Yakaran bir gönlün taşmasıdır kurtuluşun parolası
Elbet bunca duanın vardır bir müstecabı

Bu fani başım eğilmez bir pir-i faniye
Siretimde Yezit değil saklıdır Seyyid-i Hüseyniyye
Bedenim toprak olsa da ruhum uçuşur Mabud-u bakiye
Cehiller gerekmez bana meşrebim bağlıdır Ömer-i Faruk’a

Ya Rab! Sonumuz hüsrandır belki
Adalet ahirete kaldı belli ki
Ama ne olur bırakma beni sensiz
Yürürken şehadete yalnız ve kimsesiz