İlla seni sevdiğimi bilmen gerek

ne aşkın rayihasını taşıyan sözcükler kar etti, ne de biraz daha uzasa, dediğim ezgiler
şiirler yazdım biten günün son deminde teselli diye
ne gezer

ezgiler bunca inlerken, gelin giden kızının ardından iç çeken anne gibi
şiirler bunca yavanken ve bir gün daha tüm yaşanmışlığıyla giderken aramızdan ebediyyen
ve sen yokken, şu toprağın kokusunu hissetmek için yanımda
teselli bu solgun bozkırın neresinde?

modern zamana inat, ölmeden ninem, “son bir masal daha anlat” dedim
“mutlu olsun sonu, içinde düşman da nefret de haset de olmasın bu seferlik”
güldü asırlık yüzü, daldı ve kırık bir sesle anlattı mutlu masalı belki son kez
her sözcük yarım kaldı dilinde, gözleri uzağa daldı kaldı

geçtim masaldan, ninemin yüzünde eriyen ömre takılı kaldım
seni hatırladım
ve yazık ki sensiz geçen ömürden bir soluk daha aldım
yüreğimde sen, gözümde sen, düşümde sen…
koparıp da sana uzatmaya can attığım çiçeklere baktım
iç geçirdim dağdan esen rüzgardan ürperirken tenim
sen…neredesin?

yağmur her yağdığında, biliyorum, ikimiz aynı damlalarla ıslanıyoruz…ama yetmiyor
seni uzaktan izlemek…
kül oldum artık
yetti gizliden, uzaktan, umutsuz bakmalar
ben seni istiyorum
illa annesini isteyen huysuz çocuk gibi işte
anlıyor musun?
illa sen lazımsın
illa elinden tutmalıyım
illa seni sevdiğimi bilmen gerek
illa vuslata ermem gerek