İlk Mektep Şiiri - Mehmet Necip Özmen

Mehmet Necip Özmen
435

ŞİİR


3

TAKİPÇİ

İlk Mektep

eylüller kitap kokar

ilk serinlerle başlar sıra kokar toz kokardı okullar

ve

böyle geçip giderdi

pamuk şeker

çıtır simit

sarı yaprak

yeşil portakallı

her sonbahar

...

onlar düşünen

önder

öndeydiler onlar

dert idi onlara

onlara kederdi olanlar

“ısınıyoruz

yıllar kurak

yıllar sıcak

ne yapmalı çocuklar

duyarsız olursak

geçmiş

daha da aranacak”

ah öğretmenim

canım benim

yayılıyor her yana sesin

yayılıyordu yedi bucak

bitmezce nefesin

yük ağır

yük bir değil

çok şey var sorgulanacak

“böcekler kuşlar ağaçlar

ve insanlar

gidiş o ki

yaşayamayacaklar! ”

çakıp altın çivisini

taşıp bir okulun yan sokağından

uçup

varıyordu bir başka okula

çoğalarak

oğul oğul

ustaca

kararlıca

eylüller kitap kokar

ilk serinlerle başlar sıra kokar toz kokardı okullar

ve

böyle geçip giderdi

pamuk şeker

çıtır simit

sarı yaprak

yeşil portakallı

her sonbahar

silme odun yükü

koşulu at arabası

düşen sarı yapraklar

ve

uzun iki çizgiden bir rüzgar

böyle başlardı kitaplar

soğurdu hava birden

üşürdük

henüz ilk sayfaları okurken

oyunlarla sınıfa giren

kocaman bir çocuk

Recep öğretmen

ilk görüneni

omuzumuzdaki eli

düşünürken yalancıktan

ne güzel kokardı

yaladığımız

ağaç kalemin ucu

eylüller kitap kokar

ilk serinlerle başlar sıra kokar toz kokardı okullar

ve

böyle geçip giderdi

pamuk şeker

çıtır simit

sarı yaprak

yeşil portakallı

her sonbahar

Mustafa öğretmen

öğretmen Güzide ve

öğretmen Recep

başbaşaydılar daim

neyi konuşurlardı acep

“altı çukurum var enstitüde

bire altmış

kiminde kayısı

kiminde nar

şimdi hiç biri yoklar

kara binalar kuru binalar”

bir andaçtı bitmeyen

baş öğretmen Şükrü

ulu ağaç

sekseni aşmış

koca insan

koca kitap

alacası bir sabahın

duyduk sesini

okumaya aç

okutmaya aç

yaşatmakmış hevesini

iki büklüm

titrek

yararak sessizliği

inliyordu

çırpınıyordu

gitmek için okula

“çekin elinizi

bırakın bırakın

çocuklar bekliyor beni! ”

eski bir defter

eski bir kitap

yorgun bedeni lakin yapıştırmış sıkı sıkıya

koltuk altındalar duyguları hala sıcak

baş öğretmen Şükrü şimdi yalınayak

tutabilirler miydi

kucakladık heykelliğinde kararlılığının

ibadet eder gibi yatırdık yatağına

ve öptük ellerini

örgüsü kozasının sarmıştı bütün belleğini

varıp geçse birkaç on yıl

ya da birkaç bin yıl

varlığında insanın

sırrı ve imgesi buydu öğretmenin

kusursuz yaşanır yaşanırdı yıl yıl

ve

yine eylüller kitap kokar

ve

yine başlardı okullar

ve

yine geçip giderdi

kitap kokulu portakal kokulu nice sonbaharlar

...

bir bayramı yaşar gibi

2005 - Denizli

Mehmet Necip Özmen
Kayıt Tarihi : 10.11.2007 11:40:00
Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Şiiri Değerlendir
Yorumunuz 5 dakika içinde sitede görüntülenecektir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!

Mehmet Necip Özmen