İlk günleri beklerken, son gün

Kırılan son oyuncaktı o,
Çocuk gözlerimle gördüğüm.
Açılmayan bir kapıdan
Eli şekersiz döndüğüm.
Sonra bir veda gibi,
sonralara gittim.
Uçurtmasız gökyüzlerine
Rengi Uçurtmaya benzer
kuşaklar çizdim,
Çocuk gözlerimden boşalan
Her yağmurun ardından.

Bir cumartesi;
Gece yarısı idi.
Meleksiz avlularda
Şeytanlarla zar attım.
Kazandım.
Karşılığında,
Tüm gökyüzünü bırakıp bir yana
Saman yolunu aldım.
Bir de günlerden Pazar’ı.

Bilir misiniz?
Pazar, haftanın en yaşlı
En yerinden kalkmaz
ve bembeyaz saçlı
Günüdür.

Birazdan kapımı güneş çalacak,
Samanyolu, kalkıp avuçlarımdan
Kapıyı açacak.
ve içeri haftanın yedi günü dolacak