İkilemden üçleme geçemeden

kedinin gözbebekleri karanlık kadar değil
felsefenin cam fanusu kadar büyüyordu,
ışığı göremediği her yerde.
ve platon zamansız ölüyordu....

bir tek yaprak kımıldamaz,
içerde onca fırtına varken, neden?
kedinin gözbebekleri,
işte sadece bunu görmüyordu.

sevinmekle çekilen halaylar,
yerinmekle yakılan ağıtlar değil
oyun bahçemizin kıraç sofrasında yaşanan.
bir de öteki yüzü vardı ayın,
karanlıkta saklanan.
ariston, belki hiç doğmuyordu......

felsefe'nin ikilemler yumağı
mantık üçlemesine nedense çok uzak duruyordu.
ve işte bu nedenle karnemizin
sınıf geçme notunda;
hal ve gidiş hep sıfır yazıyordu.

yaşıyorduk yani askıya asılmış elbise gibi.
sevgililerimize bir demet çiçeği
düş renklerinde her gece yeniden verir gibi.
yaşıyorduk yani,
kendi farkımıza bile varamadan,
gelip geçer gibi.