İlk Andım Şiiri - Kenan Yavuzarslan

Her gece iç ülkeme dokunan ellerindir
Pınar pınar çağlayıp susuzluğumu örten
Ruhumda şiir diye okunan ellerindir….
Hayalin sökün etse yanar tenha, yanar ten
Ravzandan gayrısını bana men eder emir
Neye dokunsam taştır kime sarılsam demir
Ellerimi ellerden sakınan ellerindir
Ruhumun gergefinde dokunan ellerindir

Gül kokan gülüşünle yüzümde gör düğünü
Varla yok arasında gidip gelirken vakit
Ne hacet anlatmaya, masalın sürdüğünü
Buraklaşsın gözlerim, ömrüm, arkasından git
Kah gözlerin kah yağmur, sıra sıra yağsınlar
Şairler asumandan hasretini sağsınlar
Kim bilirdi kozayı böceğin ördüğünü
Gözüyle görmedikçe gönlümün gördüğünü

Ruhuma koşuyorken şairler adım adım
Yalancı sevdalardan sığındım aguşuna
Her yudumda içtiğim ellerine susadım
Bir damla gönder n’olur öksüz gönül kuşuma
Hasretinle sen olup, ben dolmuşum sevgili
Sensiz gelen sevdaya bend olmuşum sevgili
Daha gözüm görmeden arşa çıkmış muradım
İlk kez senin adınla anıldı diye adım

Adın geçen şehirde kıyam edip durulsun
Okunduğun noktaya uçuşsun kelimeler
Son bir şiir alnının ortasından vurulsun
Aczinden ar eyleyip ağlasın nedimeler
Arz-ı endam eylesin ellerin masal gibi
Gözlerin ilham olsun şaire mesel gibi
Hasretin bağdaş kurup yüreğime kurulsun
Ne aşk beraat etsin, ne de gönlüm durulsun

Bela’ya talip olup sonra adını andım
Ellerim uzanırken semanın ötesine
Bela ki “Kalu Bela” bense yalnız o andım
Mısralar hicret etti limanın ötesine
Bir iltifat bir ikram seni bize düşürdü
Sen Arz’a arz etmesen cümle alem üşürdü
İma değil bu yangın, iman ettim ve yandım
Adın adıma önder, ilk şiirim, ilk andım