Beni bana anlatıyor,
Teselli edercesine,
Her sevincin,
Her Kederin,
En ölümsüz sevgilerin.
Sonsuz göklerin sonu varsa,
Ayrılıklarında sonu var.
Diyor.
Moral aşılıyor.
Bekle...!
Sende kalan anıları,
Umutları.
Derken,
Sana sesleniyor.
Anlasana,
Anlasana...!
Anlasana...!
Diyerek.
Sana soruyor.
Sensizliğin acısını,
Sen...!
Nereden bileceksin?
Sen...!
Hiç sensiz kalmadın ki...!
Sen...!
Çiçekler gibi,
Hiç solmadın ki...!
Birlikte söylüyoruz simdi.
Senden ayrı günlerimi,
Sana nasıl anlatsam ki...!
Sensizliğin acısını,
Sen...!
Hiç tatmadın ki...
12.03.2003 – İstanbul
Mehmet KalayKayıt Tarihi : 16.2.2004 12:35:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!