İkindi Vakti Şiiri

Sahte bir sevgili gibi duruyor şiir.
En iflah olmaz yanlarımı
Törpülüyor acımadan.
İşte bu yalnızlığın adı:
Yârdan ayrılık.

O bana bir yakamoz göstermeden
Terk etti bu şehri.
Şimdi bir başımayken
Uslu bir çocuk gibi
Avunmayı öğrendim yeniden.
Aşka dair şiirleri okurken
Mağrurdum.
Bunu bana
Şehrin en görkemli dağı anlatmıştı.
Dağ konuşmaz derdim,
Yanılmışım.
Dağ da konuşur, ırmak da.

Ve dağ dedi ki:
İnsanı oluşturan dil ve yürektir.
Aşkla alışkanlık arasında ince bir perde
Gizli bir sır var, dedi.
Terk etmek alışkanlığı kırmaktır. Var git!
Yalnızlığa alışan insanlar korkmaz Leyla’dan.
İşte bu çölsüz ve Leylasız şehri
Bir ikindi vaktinde terk etmeye ant içtim.
Bu şehri.
Bu sevgiliyi.
Bu şiiri de.
Bir ikindi vaktiydi terk ettiğimde.

Mayıs 2000, Aksaray