Ölüm ve Ayrılık Yemini

Dostum, Abdullah KINAŞ’a

Bizimde
bekâr evlerinde geçen günlerimiz vardı
elimizde uzunsamsun
ve radikal havaları estirirdi
odamızın duvarında resimler
kredilerimizi kitaba yatırmıştık
okumak
yemek yemek gibiydi yanımızda
okumayanları adam saymazdık
özgürlüğümüz için
en keskin yerlerimizi bileylerdik
meselâ yüreğimizi
korkaklarla küsülüydük o zamanlar
hatırlıyor musun?
solcu ve sağcıların kavgaları
bize yoz geliyordu
çünkü biz başka yolun yolcusuyduk.

Elimiz hiçbir kızın eline değmemişti
içimizde
kocaman ve mahçup
bir deniz vardı
bazen üzerine yağmur yağan
bazen med-cezir hali alan
ürkek ve utangaç bir denizdi bu
gül yüzlü sevgililer
aklımıza gelmezdi
biz başka yolun yolcusuyduk
bunu biliyorsun
elimizde ne taş vardı ne sopa
kalem geçerdi bazen elimize
bazen de gönlümüzden taşardı hislerimiz
oysa ki sanal bir rüya vardı
başkalarının görüp
bizim görmediğimiz.

Kitap beni o zamanlar
adam etmişti
tam o sıralardı
iki özge yürek
iki can bir olmuştuk
geceleri kitap okurduk geç vakitlerde
ve bir sabah iki valizle
sen ayrıldın yurtkur’a
ben yalnız kaldım
aşkın yalın hali
üzerine sinmişti
fakülte kapılarında
bir kaçak insan gibi çıkardın
kara gözlü kızların
iffet ve şehvet arası nazarları
bir yıldırım olurdu üzerinde
bunları sen de yaşadın
ben de
ben şahidim mahmud’u ve ali’yi
bunlar kandırdı
bu şehvetin putları

Aşk eskidikçe kavileşir
bunu bilirsin
gözlerini şehre dikmiş
bir inatçı çocuğun
en olunmaz hissine
protesto çekmek yakışmaz bize
yakışmaz iki gözüm
hatırlıyor musun
ayaklarımda ankaralastiği
ve soğuktan titreyen ellerime
bir cep bulamıyordum o zamanlar
ama umudum vardı
ama âşıktım.

Elaziz’de
hayatımın en uysal fotoğrafını yırttım
içinde ağıtlarım
ve sevgilim vardı hâlâ müebbet
geç bi yol geç
geç iki gözüm
oysa sen
ne âşık olmasını becerdin
ne mutlu bir yuvan oldu
bir ihtilal çocuğu gibi korkaksın şimdi
hey gidi günler hey
ne mitingler
ne kararlı haykırışlar
adam etmeye yetmedi kemal’i
âşık olmasını becerseydi
kuru ekmek yemekten kaçınmazdı
ve bizi sıcacık bir çorbaya satmazdı
o zamanlar

Aklımın en ücra yerine
serpiştirdiğim
ayrılık ve ölüm yeminlerime
oğlumun başı için
kara gözleri için yarimin
eylem yürekli insanlar
çoğalsın isterdim
ey göğsünde binbir acı büyüten
ve asi çocuklara
felah veren mekan
çocukluğum pişmansız bir ömürdü
geçti
şimdi aklaşan saçlarıma bakmak
aklımın en ücra yerine
serpiştirdiğim
ölüm ve ayrılık yeminlerimi
hatırlatıyor bana

Kasım 1997, Aksaray