İki zehir... Şiiri - Suskun Adam Zeynep

**Birbirimize derman,
iki zehirdik aslında.
Yaralarımıza merhem olurken,
ruhumuzu yakıp kavuruyorduk,

bilmeden,
bir yangının içinde
kendi sonumuzu örüyorduk.

Sevda sandık acıyı,
umut diye sarıldık yıkıntılara.
Birbirimizi kurtaracağız derken,
daha çok batıyorduk karanlığa.

Geceler boyu sustuk,
çığlıklarımız içimizde çürüdü.
Bir elim senin yaranda,
bir elim kendi kanımda üşüdü.

Gözlerimizde aynı korku vardı,
ama dillendirmeye cesaretimiz yoktu.
Ne sen beni onarabildin,
ne ben seni…
Ve ikimiz de biliyorduk:
bu yolun sonu yoktu.

Şimdi geriye dönsem,
sana değil, kendime kızarım.
Çünkü seni severken
kendimi kaybettim,
seni kurtarayım derken
ikimizi de yaktım.

Ve sonunda anladım:
bazen en büyük sevda,
en sessiz vedadır.
Bizimkisi işte öyleydi;
susarak kabul ettik sonumuzu,
çünkü konuşsak da
değişmeyecek bir yazgımız vardı.

Ve biz,
birbirimizi kaybetmekten hep korktuk,
belki de bu yüzden hiç bırakamadık.
@dsız..
30 Ağustos 2025