İKİ Şiiri - Bülent Soydan

kolları yanlara açılmış bir slüet.
ışıklı bir çerçeve.
saat on.
uyku mahmuru gözler
ve biz.
sen ve ben,
iki kişiyiz.
buğulu bir salı sabahında,
evinden,
gündelik dertlerden
ve teorilerden uzakta,
iki kişiyiz.
düşlere, yaşanmazlara değen bir an da,
iki kişiyiz.
gözleri mahmur birimizin, bakıyor.
kolları açık diğerimizin.
duygular...

sanki bu an için yaşadık,
bu an için yedik, içtik,
bu an için okuduk,
düşünmeyi,
düşlenmeyi,
bu an için öğrendik.

sanki hep bir salı sabahını,
saatin on olmasını bekledik,
hangi salı,
hangi on, bilmeden.

iki kişiyiz,
sabahın ortasında,
saatin onunda.

kendimi bilmez bir haldeyim,
sadece bakıyorum
ve şeritler...
ey sen,
isa gibisin, çarmıhın yok.
kucak açmışsın, tüm acılara,
sevgilere,
dogaya,
insana.
ben kendimi bilmez bir haldeyim.
şeritler...
bakışlarım bulanık.
sabahın ortasındayız,
iki kişiyiz, saat on.

hangi yüzyıldayız, hangi gezegende,
hangi saat sisteminin onunda,
hangi gün isimlerinin salısındayız.

sarsıntılı bir mutluluk bu,
anlamasız bir kavrayış,
kopmamacasına bağlandığımız bir an.
bu an için okuduk,
bu an için düşlenmeyi,
düşünmeyi öğrendik,
bu an için yaşadık.

ve, yaşandı...
iki kişiydik,
sabahın onuydu,
salıydı,
benim gözlerim uykulu,
senin kolların havadaydı.
kolların indi,
saat on, sıfır iki.

(05.05.1996 - Üsküdar)