İki Damla Karadeniz Şiiri - Zennehar Yılmaz

Kanlı yaşlar dökmeye görsün gözlerim yokluyor Yıkık yüreğim sevmeye görsün bir ömür yanıyor İçin sızlar darbe alır yan yatar batar gemim İki damla Karadeniz damlatın göz kapaklarıma Kuytular sessiz sanıp sığındığım çığlıklarda Umudu kelepçe yapıp takmışım kollarıma Mayınlı tarlalarda patlar kalbin yüreğin Susuzluğuma iki damla Karadeniz damlatın Efsun olmuş yüreğim dağlanıyor sevdaya Düştüğüm yerden ayaklanamamaktan korkum Ellerim boşlukta adımım kayar diyedir korkum Düştüğüm yere iki damla Karadeniz damlasın Huzura geldim doldu gözlerim damladı damlayacak Zülfünden bir tel ver silmek için acıma kıyma Kahrını çeken ömrün nabzına şerbet sunamıyorum İki damla Karadeniz ver susuz bağrımı ıslatayım Devran döner ruhum söner sevda siner damarlarıma Karadeniz köpürür vurur kayalarıma ufalanırım Gözlerinde sözlerinde deprem olup yağmalanırım Ölürken iki damla Karadeniz dök göz kapaklarıma…