İhtiyarlık Durağı Şiiri - Halil Kumcu

Bedenim ruhumla geriye gidiyor,
Uzuvlarım dermansız ve çaresiz.
Gözümün kenarında hazır bekleyen
Ilık gözyaşlarım dökülür davetsiz.

Usançla geçen yaşanmışlık
Takma dişlerle ağzımdan çıkar.
Koltuk değneklerine dayanmış,
Titrer ağrırken yorgun ayaklar.

Ölüme en yakın andan,
Pencereden izliyorum hayatı.
Cama yapıştırılmış
Hep çoğalan bir üzüntü ispatı.

Yüreğimin üzerine dökülmüş
Yakama çöken bıkkınlık,
İçime atar, yutkunur,
Elimde o hain aldanmışlık.

Yıllar birbirinin üstüne yığılırken,
Vardığım yer ihtiyarlık durağı.
Bir püfle mum gibi söner,
Biter hayat aralığı.

Kâğıda küskün kalemle geçmişin izleri,
Yaşamın özetiyle boğazıma dizilir.
O cılız ümit de sönmek üzere,
Bu yüzün ve güzün ahiri kabir.

Ömrümün sonundaki bu uzun hastalık,
Hep çoğalan bir üzüntüyle karşıma dikilir.
Evim hayalet enkazı,
Sarı yapraklar gibi dökülür bir bir.

Beyaz kefene sarılmış başımla,
Belim eğilince doğrulamıyor.
Perde kapanmak üzere,
Bir inişten berzah tarafına koşuyor.

Her şeyi içine atan gönlümün
Derdini dökmeye dilinde mecali yok.
Vücudum gömülür tabuta,
Yanıma gelenim yok, gidenim yok.

Bir akşam saati gibi hazin ihtiyarlık,
Saçım sakalımı ağartmış.
Guguklu saat gibi geceye kurulu,
Geriye bir tek kuru soluğumu bırakmış.