İhaneti Görmenin Kör Ettiği

kurtulamadım,
yazmanın fıtratından
bahar kucaklamaları
gülüşleri taptaze kılarken
meskenimi yalnızlık bilmeliydim
ruhum sükût edemezdi bir deli ihanet karşısında
şiirim can çekişirken sesim duyulmazdı
atlantise kadar çıkardı avazım
kül olmaktan korkar, ağlardım
bela, haset, kin ve öfke!
suratsız insanların yüzüne çarpacak
nur tohumlu yürekler çatlarsa
çiçekleri terk edecek arılar
ve bal şifa olmayacak kıyamet ortasında
şimdi bulutlar ebabil olmuşsa
üzerime giydiğim yağmur değildir
ah bir kere tutunsam ya
rahmetin yamacına
sürsem yüzümü onun adına
karalanacağım, karaya çıkacağım!
yalanlar denizinde ölmek yok ismime
ben küçük bir sevgiliyim
sırrım büyüyor ben büyüyorum
acılar durulmuyor yaşarken
ölüm de bir yakı değil ki!
görüyorum
kalbimi elleriyle kaynatıyor şeytanlar
inancım bir sarmaşık gibi saçılıyor patlamanın ardına
beni mahvediyor maskeli insanlar
nefret bile kalkıyor ayağa
şerefsizlik bir hastalıktır diyorum
ölümsüz bir şeref için
layık bir ömür kuşanıyorum
idrakımı şuurla küs buluyorum
yapmayın çocuklar, durun
deliriyorum!