İdrak Nöbeti Şiiri - Kubilay Demirkaya

Yekpare ey canım, bu nizam bayat
Hani git desen de göreceğim var
Unutma ki dünya rezil harabat
Telafisi olmaz, gerçek ölüm var

Devşirme düz yolda bulduğun hane
Kutsal bir mabede dönüşür hemen
Geçip giderken bak müşkül zamane
Derbeder bir ruha gülüşür serden

Taze çiçeklerle donanmış ova
Kokan cennet hali ver gerçek meyil
Bizleri taşıyan ey derin kova
Utanmak bilir mi putperest rezil?

İdrak nöbetine seğirtmek gerek
Hece okuyup dur, bilmece sorma
Küf tutan toprağı örsele sevmek
Hazan yağmuru aç, buluta çıkma

Taş yağar başlara, başım ayakta
Yerde sürünen od, piç sinek gördüm
Aklım iflas etti ara sokakta
Örümceği kovdum, ben ağı ördüm

Tanıdım varlığın temiz gönlünü
Manevi gözyaşım benle ağladı
Göklerde gümbürtü yaptığı günü
Ruhumda apayrı yere bağladı

Vade yetti artık pişman olmak ne
Hangi mefkûreden inecek sihir
Dünya durmasa da gitme tersine
Gök aldandı, yerde kabuk değiştir