Idrak Şiiri - Emine Yesim Aydin

sessizlik saldiriyor gozlerime
bicare kapatisim kendimi gecelere
vakit bekliyor pismanlik ellerinde
yirtsam da bedenimi nafile

usulca suzuluyorum golgelerden
kyboluyorum kendi sokaklarimda bazen
tuneller acmis yillar farketmeden
cogu sadece karanlik ve derinlesen
sanki ihtimal yok gunesi beklerken

aydinlik bir nefes bile zor bazen

zincirkenmis yurek ilk yikilista
ne affeder ne inanir durusuyla
onu iknaya yeltense de aklim ara ara
hep bir kismi sendeliyor aynalarda

bu bakip kinayan kim unuttum ben
o da anlatmaktan uzak artik
elimi uzatsam sicakliginda ferahlarim sandim
oysa icimdeki buzlarda acilarla yandim