İdâm Şiiri - Ayhan Yavuz Açıkgöz

Bir zaman en büyük arzumdu gülmek
Şimdiyse boynumda dört büyük ilmek

Gözden yaş sızmıyor, dilim dönmüyor
Hayat yok, şerit yok, filim dönmüyor

Arkamda yüzlerce bekler zebâni
Kaçmak mı, böyle bir hâlde mi yani

Kolumda ateşten bir demir bilek
Sorsalar ağlardım, nedir son dilek

Vücûdum kendini hissetmez oldu
Bildim ki, sırdaşım nergis de soldu

L harfi çınardan, O harfi yünden
Hey hât, ihânete uğradım dünden

Üçyüzkırk şaşkın göz bakar gözüme
Soğuk bir uyuşma indi dizime

Ağlasam korkağım, gülsem deliyim
Ne yapsam acaba, nerden bileyim

'Üçyüzkırk eksi bir' nerdesin anam!
Sen tutuştur beni, seninle yanam

Ellerim buz tuttu, kalbim çıldırdı
Bir adam, ahbersiz duâ kıldırdı

Yüreğim acıyor, sesim kesildi
Bu hâlde kimbilir kaç gül asıldı?

Amaç itirafsa, işte itiraf
Sevmedim ölmeyi, korku her taraf

...

Tüm gözler âniden doldular nemle
Celladım gülerek; 'Düşsün iskemle! '

(istanbul-2004)