İcti hâd Yolunda Şiiri - Kâzım Özgür

İnsanoğlu bencildir, azı hiç kabul etmez;
Kanaatsiz insana para yetmez, mal yetmez.
Nefsin sana düşmandır, vicdanın ölçü ayar,
Sen dürüst olmaz isen, gözün harama kayar.

Ramazanda açılır yedi Cennet kapısı;
Kimseye baki değil, yalan dünya tapısı.
Doğruluk dost kapısı, eğrilik yüz karası;
Dürüst olan buluyor, helal ekmek parası.

İman, ilim yolunda ilerlemek kararmış;
Ölümü düşünme den; nefse uymak zararmış.
Kibirlenme, hırslanma, kendini kasma öyle;
Bu ömrün hesabını vermeyen varmı söyle?

Saklasan da suçunu, hesap günü bilinir;
İçtenlikle aff dile, günahların silinir…
Ölümden kaçamazsın, gizlenemez bu konu;
Umulmadık bir anda; gelir bu ömrün sonu.

Ölüm diyip geçilmez, gelir bir gün başına;
İhtiyarmış, genç imiş, hiç bakılmaz yaşına.
Hemen kızma darılma, sonra olun huzursuz;
Ara dolaş dünyayı, bulamazsın kusursuz.

Nefsine gemi vur da; sıkı çek dizginleri;
Emin ol ki yenersin, asabi kızgınları.
Her hittet karşısında, sabretmesini de bil.
Öfken dağılır gider; susar kalır bu dil…

Kıl beş vakit namazı; öyle kaçamak yapma;
Tevhid yolunda yürü; doğruluktan hiç sapma.
Yaşadığın olaylar, dert değil; hepsi derstir,
Müşkülata girmeden, ana konuyu kestir.

Özgür derki: üzüldüm umut bağlarım sana;
Aff etmeyi seversin; Rahmet et, Rabbim bana…
Öyle bir an gelir ki, günahıma ağlarım,
Şu nefis belasını, ateş olur dağlarım.

Kazım ÖZGÜR 25/Mayıs/1987