İçselliğinde Yolculuklar 15

Kaç zaman geçti aradan unuttum. Öyle ki koluma saat bile takmıyorum. Zaman denilen süreç anlamını yitirdi benliğimde. Hem benim saatlerim sana kuruluydu. Sen yoksan eğer saate ihtiyaç yoktu. Yalnız biliyor musun ne zaman bir simit kokusu duysam burnumun direği sızlar. Ve bir sigara dumanına yazarım adını, sen tütersin ben söylenirim. Bazen de gittiğim her parkta kuşları yemliyorum. Belki diyorum bir haber uçururlar benden sana diye. Şimdilik iyi diyelim iyi olsun sözünün ardına gizliyorum kendimi, başımı dışarı uzatsam dünya değişir diye korkularım var. Kendi dünyam içinde en azından sen varsın. Dışarı çıkarsam sende kirlenirsin diye çıkmıyorum. Etrafımda onca kalabalık içinde, hayatın süzgecine düşmüşleri izliyorum. Sanki herkeste biraz ben var. Ve ben herkes içinde…